Podstawy wyceny nieruchomości zostały określone w Ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, w rozdziale IV – „Wycena nieruchomości.”
Pojęcie wartości rynkowej nieruchomości wprowadza art. 151 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Podatek katastralny to forma podatku, którego podstawą jest wartość nieruchomości określona w procesie powszechnej taksacji nieruchomości, przeprowadzonej przez rzeczoznawców majątkowych.
Operat szacunkowy jest opinią o wartości nieruchomości sporządzoną na piśmie przez rzeczoznawcę majątkowego.
Sposób wykonania, formę oraz treść operatu określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego.
Podatek katastralny jest jednym ze sposobów opodatkowania nieruchomości, którego podstawą jest wartość nieruchomości.
Charakterystykę oraz zasady działania rzeczoznawcy majątkowego określa Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Państwowa Ewidencja Gruntów i Budynków obejmuje całe terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z wyjątkiem morza.
Przez określenie „powszechna taksacja nieruchomości” należy rozumieć wycenę nieruchomości, w wyniku której następuje ustalenie wartości katastralnej nieruchomości – zgodnie z ustawą z dnia 21 sierpnia 1997 r. (Dz. U. 1997 Nr 115 poz. 741) o gospodarce nieruchomościami.
Wyrys z ewidencji gruntów jest kopią mapy ewidencyjnej.
Wycena nieruchomości to proces, w którym dokonuje się określenia wartości rynkowej nieruchomości, wartości odtworzeniowej nieruchomości oraz ustalenia wartości katastralnej nieruchomości.